viotianet.gr Νέα απο τη Βοιωτία και τη Στερεά Ελλάδα
Γράφει η mosquito
Διαβάζοντας τις ποικίλες αντιδράσεις για την επικείμενη απεργία των εκπαιδευτικών, θυμήθηκα μία ιστορία…
Η οποία ξεκίνησε κάπως έτσι: «Τον Μάιο του 2006, 70.000 δάσκαλοι της Πολιτείας Οαχάκα του Μεξικού ξεκίνησαν μια ειρηνική διαμαρτυρία με αίτημα την αύξηση των πενιχρών μισθών τους και την αναβάθμιση των συνθηκών εκπαίδευσης. (…) Ο κυβερνήτης της Πολιτείας Ουλίσες Ρουίς, αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους και οι δάσκαλοι κήρυξαν απεργία διαρκείας.» (www.exandasdocumentaries.com)
Μετά θυμάμαι την κυβέρνηση να στέλνει την αστυνομία. Και μετά, τους κατοίκους της Οαχάκα να κατεβαίνουν στους δρόμους για να στηρίξουν τους δασκάλους των παιδιών τους.
Στη συνέχεια της ιστορίας «οι φιλήσυχοι κάτοικοι της Πολιτείας, που για πρώτη φορά στη ζωή τους γνώρισαν την οσμή των δακρυγόνων, απαίτησαν αμέσως την παραίτηση του Κυβερνήτη. Του τα είχαν άλλωστε μαζεμένα.» (www.exandasdocumentaries.com)
Το τι έγινε στο τέλος, δεν θα σας το πω… (Η ιστορία άλλωστε είναι αληθινή και εύκολα μπορεί κανείς να βρει τι ακολούθησε, καθώς και το πώς και το γιατί και το αν…) Θα ρωτήσω όμως: Εμείς δεν τους τα έχουμε ακόμα μαζεμένα;; Ακόμα;;
Είναι και οι Εξετάσεις βέβαια στη μέση… Από τα παιδιά να τον δεχτώ έναν τέτοιο προβληματισμό, να ακούσω, να συζητήσω, να κάτσουμε μαζί να δούμε τι θα κάνουμε. Αλλά σε εσάς «κύριοι» (sic!) που μας κουνάτε το δάχτυλο για το καλό τους, δεν θα μπω στον κόπο να σας απαντήσω. Το έχει ήδη κάνει ο Μπρεχτ: «Αυτοί που μας πήραν το βιβλίο από το χέρι, μας κατηγορούν γιατί μείναμε αδιάβαστοι…»
