viotianet.gr Νέα απο τη Βοιωτία και τη Στερεά Ελλάδα
Γράφει η Οφηλία
Μια μάνα,πάντα κάτω από τον Σταυρό του παιδιού τηs, έτοιμη να πάρει την θέση του, για να ζήσει ο καρπόs τηs.
Και το παιδί τηs προσπαθεί να την εξασφαλίσει για την ζωή τηs δίχως αυτό.
Η μοναδική υπερασπίστρια τηs ομορφιάs σου, του δικαίου σου δημόσια-κατ ιδίαν θα σου πει οτι έφταιγεs-, τηs σιγουριάs πωs αν την άκουγεs, δεν θα είχεs φτάσει εκεί τώρα.. κρατά το Manual τηs ζωήs σου, γνωρίζει όλα τα κουμπιά σου, εκείνη σε γέννησε άλλωστε, με τουs ισχυρότερουs πόνουs που μπορεί να αντέξει άνθρωποs, κλαίγοντας από ευτυχία.
Θέλει να ελέγχει την ζωή σου, για να σε “προστατέψει”,και συχνά φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα, με το ενοχλητικό “μη”.
Ποτέ δεν κατάφερα να συνεννοηθώ μαζί σου, και πάντα χαιρόμουν όταν σε έβλεπα, μέχρι να αρχίσεις τον ενοχλητικό “βομβαρδισμό” σου, όταν πίστευες οτι με “χαλάρωσες”.
Αντιστράφηκαν οι ρόλοι, κι εγώ σε σκέπαζα τιs νύχτες, εσύ μου έλεγες πωs δεν θεs άλλους γιατρούς και νοσοκομεία πια, και να κοιτάζω τον εαυτό μου, κι εσύ αs πεθάνεις, όπως γουστάρεις, καπνίζοντας και τρώγοντας ότι θεs.
Τα ίδια σου έλεγα κι εγώ για τα ξενύχτια μου, τιs βόλτες με τη μηχανή μου “κορίτσι πράμα”, την αγάπη μου για το τσιγάρο, τιs “oxι καθώς πρέπει” βραδινές μου βόλτες… σ αγαπώ ξεροκέφαλη, …κι ακόμα το μπουφάν που μου φώναζες να πάρω μαζί μου, μόλις βγω από την εξώπορτα, που με Σταύρωνες για να πάει καλά η μέρα μου, το πετούσα στην βαλίτσα τηs μηχανής, κι αs Κρύωνα..
Ξέρω τι περιμένεις ν ακούσεις.
Ότι είχες δίκιο.
Ναι, και μακάρι να σε είχα ακούσει, άλλα δεν είχες τον τρόπο να μου το “σερβίρεις”.
Moυ λείπεις
Κι όπως περίμενες κάποτε 9 μήνες για να έρθω στην ζωή σου, κάνεις υπομονή ν ανταμώσουμε ξανά γιατί εγώ θα έρθω πάλι σε σένα.
Θέλω να ζειs με γαλήνη.
Σκούπισε τα μάτια σου.
Φιλιά.
