viotianet.gr Νέα απο τη Βοιωτία και τη Στερεά Ελλάδα
Γράφει η mosquito
Μέχρι πρόσφατα, θυμάμαι, είτε ήσουν υπέρ της απεργίας και των δίκαιων αιτημάτων, είτε πίστευες ότι εις μάτειν αγωνίζεται κανείς ακόμα με τέτοιες παρωχημένες μεθόδους αντίστασης. Το περίφημο δίλημμα «Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες» δεν κατάφερνε να αγγίξει τους δεύτερους, αφενός επειδή λίγοι εργαζόμενοι αυτοπροσδιορίζονταν ως εργάτες (η σημειολογική επίθεση της λέξης «υπάλληλος» είχε κάνει καλά τη δουλειά της!), αφετέρου επειδή η μη δράση δεν ήταν πάντα αποτέλεσμα επιλογής λάθος στρατοπέδου ή συμμάχου. Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ποιος είναι ο εχθρός (ας μου επιτραπεί η πολεμική ορολογία), αλλά με ποια όπλα θα πολεμήσουμε…
Σήμερα είμαστε σε περίοδο κρίσης, αμφισβήτησης, κριτικής και αυτοκριτικής, αλλά και εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης ενός πληθυσμού που μέχρι χθες ανήκε στην ακμάζουσα μικρο-μεσοαστική τάξη. Η εποχή του «Γιατί να ξέρω τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός;» πέρασε ανεπιστρεπτί, και σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με το περίφημο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!».Όλο και πιο επιτακτικά αισθανόμαστε ότι κάτι πρέπει να γίνει. Τα διλήμματα όμως αυτή τη φορά είναι πολύ πιο σκληρά, αφού μαζί με τις μάσκες του συστήματος έπεσαν και οι μάσκες των γραφειοκρατών.
Διαβάζω στο διαδίκτυο:
«Σήμερα όλοι στη δουλειά. Αύριο ότι θέλετε. Αλλά σήμερα στη δουλειά, να μην τους κάνουμε τη χάρη!»
Διαβάζω κάπου παρακάτω:
«(…) εάν ήταν καθολική απεργία χωρίς χρωματισμούς και υποχείρια, τότε μαζί σου να πάμε, να αγωνιστούμε, να φάμε ξύλο εάν χρειαστεί (…)»
Καταλαβαίνω τη λογική τους, αλλά από την άλλη, προσωπικά νομίζω ότι μέχρι και ο καναπές μου με βαρέθηκε!! Τα σχόλια δικά σας…
Κλείνω με το καλύτερο:
«Αν θες να δεις πως πάνε τα πράγματα με τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μην ανοίγεις την τηλεόραση. Άνοιξε το ψυγείο!»
Συμφωνώ και επαυξάνω! Και μετά να ανοίξουμε και την πόρτα να βγούμε στους δρόμους. Αλλά… «Πού να πάμε ρε παιδιά;; Ομόνοια ή Πεδίον του Άρεως;;;»
