viotianet.gr Νέα απο τη Βοιωτία και τη Στερεά Ελλάδα
Γράφει η Mosquito
Κυριακή μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Απεργία των εργαζομένων του Μετρό και στη στάση του λεωφορείου περιμένουν (εδώ και πόση ώρα;) “κόσμος και κοσμάκης”. Το πολυπόθητο λεωφορείο φτάνει. Είναι αδύνατον να χωρέσουμε όλοι, αλλά είναι και μάταιο να περιμένει κανείς το επόμενο… Η ίδια κατάσταση θα επικρατεί!
Ένστικτο της επιβίωσης στις πιο ζωώδεις εκφάνσεις της. Σπρώξιμο δεξιά κι αριστερά, προς άντρες και γυναίκες, νέους ή γέρους ή και μικρά παιδιά. Στον αγώνα για τη θέση είναι όλοι ισότιμοι!!
Τσαντισμένοι, βρισμένοι, σπρωγμένοι, στοιβαγμένοι και τσαλακωμένοι ξεκινάμε…
Στάση με τη στάση, κερδίζουμε από ένα ακόμη χιλιοστό προσωπικού χώρου ο καθένας. Πίσω μου αδειάζει μια θέση. Δίπλα μου ένας φανερά ταλαιπωρημένος (και ταλαίπωρος) μετανάστης. «Κάθησε» τον προτρέπω με ένα νεύμα του κεφαλιού. Με κοιτάει στα μάτια. Σκύβει συνωμοτικά προς το μέρος μου και μου ψιθυρίζει. «Όχι, όχι! Αν εγώ κάτσει, όλοι φωνάζουν εδώ…» Δεν απαντώ τίποτα. Μένω για λίγα δευτερόλεπτα να τον κοιτάζω και έπειτα χαμηλώνω τα μάτια… από ντροπή… και σ’εκείνον και στη Ρόζα…
Η Ρόζα Παρκς (Rosa Louise McCauley Parks, 4 Φεβρουαρίου 1913-24 Οκτωβρίου 2005) ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, στις 1 Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, συνελήφθη γιατί αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς.
«Ο κόσμος λέει ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ούτε περισσότερο κουρασμένη απ’ όσο ήμουν συνήθως στο τέλος μιας ημέρας στη δουλειά. Όχι, η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να υποχωρώ.»
