viotianet.gr Νέα απο τη Βοιωτία και τη Στερεά Ελλάδα
Γράφει η Καστρίτη Βασιλική
Το 1997 το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς εξέδωσε την απόφαση 137/97 με την οποία δικαίωσε τους ενάγοντες Διστομίτες για τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν από Γερμανούς της Γκεστάπο και των SS Λιβαδειάς στο Δίστομο στις 10 Ιουνίου του 1944. Στη συνέχεια, όμως, το Γερμανικό Δημόσιο προέβη σε μία σειρά αντιδράσεων κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, μεταξύ των οποίων και η κατάθεση αίτησης αναιρέσεως της απόφασης του Πρωτοδικείου ενώπιον του Αρείου Πάγου. Με την απόφαση 11/2000, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου επικύρωσε και κατέστησε οριστική και αμετάκλητη την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς. Να σημειωθεί ότι η απόφαση του Αρείου Πάγου υιοθετήθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.
Πάρα ταύτα, η εκτέλεση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, καθώς ο εκάστοτε Υπουργός Δικαιοσύνης δεν έδινε ποτέ την άδεια που απαιτείται εκ του νόμου. Ο λόγος για το άρθρο 923 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας το οποίο ορίζει ότι «Αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού δημοσίου δεν μπορεί να γίνει χωρίς προηγούμενη άδεια του Υπουργού της Δικαιοσύνης». Πρόκειται αναμφίβολα για μία διάταξη-προνόμιο της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας η οποία μάλιστα έχει χαρακτηριστεί ως «αντισυνταγματική» από έγκριτους Έλληνες Συνταγματολόγους.
Μπροστά στο αδιέξοδο, ο αείμνηστος Ι. Σταμούλης βάσει Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου καταφεύγει στην Ιταλία, όπου το Πρωτοδικείο της Φλωρεντίας κήρυξε εκτελεστή την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς. Το 2008 ωστόσο, η Γερμανία προσέφυγε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αντιδρώντας στις, ενάντια των συμφερόντων της, αποφάσεις της Ιταλικής Δικαιοσύνης. Στις 3 Φεβρουαρίου του 2012, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προβαίνοντας σε μια «στενή» ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου, απεφάνθη υπέρ της Γερμανίας.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί το εξής: Η Ελλάδα στην Χάγη δεν παρευρέθηκε ως διάδικο, αλλά ως παρεμβαίνον κράτος που έχει έννομο συμφέρον από την διεξαγωγή της δίκης βάσει του άρθρου 62 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν δεσμεύεται από την απόφαση της Χάγης. Επανερχόμαστε λοιπόν στη πολιτική βούληση του εκάστοτε Υπουργού Δικαιοσύνης. Με βάση τους ισχύοντες κανόνες του εσωτερικού, αλλά και του διεθνούς δικαίου, αρκεί η υπογραφή του Υπουργού Δικαιοσύνης για την εκτέλεση της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς. Η όποια περαιτέρω συζήτηση και προβολή δικαιολογιών για την μη εκτέλεση της ιστορικής απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, την στιγμή μάλιστα που για την παροχή της σχετικής άδειας του Υπουργού Δικαιοσύνης δεν προβλέπεται κανένα κριτήριο, αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων.
