Η επίδραση των Μ.Μ.Ε. στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών

Με μεγάλο ενδιαφέρον ανταποκρίθηκαν οι γυναίκες του Συλλόγου Γυναικών Επ. Λιβαδειάς στην πρόσκληση του Συλλόγου για να συζητήσουμε την επίδραση των Μ.Μ.Ε. στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών.

Την εισήγηση έκανε η συγγραφέας παιδικών και νεανικών έργων και μέλος του Δ.Σ. της Ο.Γ.Ε. , Εύη Κοντόρα και στη συνέχεια τον λόγο πήραν οι γυναίκες, που κατέθεσαν εμπειρίες και απόψεις. Μεταξύ των άλλων η εισηγήτρια ανέφερε:”…..Χωρίς να το θέλουμε, ληστεύουμε τα ίδια μας τα παιδιά, ευνουχίζοντας την παιδική τους ηλικία.

Τα εθίζουμε στα ήδη υπάρχοντα πρότυπα των ενηλίκων, προσπαθώντας να ξορκίσουμε αυτό το φοβερό μέλλον που μαντεύουμε οτι ‘θαρθει, αναπαράγοντάς το όμως διαρκώς στο παρόν και προσαρμόζοντας τις δικές μας ανάγκες πάνω στα παιδιά. Τα καταδικάζουμε να ζουν χωρίς την ταυτότητα της ηλικίας τους, χωρίς να μπορούν να φτιάξουν τον ξεχωριστό τους κόσμο. Εντέλει τα παιδιά φυτοζωούν στο κατώφλι του δικού μας. Που καιρός για παιχνίδι…

Αλλά, χωρίς το παιχνίδι, η φαντασία περιορίζεται ή και εξαφανίζεται. Κι αν δεν μπορείς να φανταστείς εναν διαφορετικό κόσμο, πως θα διανοηθείς ποτέ να τον αλλάξεις;…Αν έστω και άθελά μας, δημιουργούμε διαρκώς “μεταλλαγμένα” παιδιά, που θα εξελιχθούν χωρίς αμφιβολία σε ανάπηρους ενήλικους, με ποιο τρόπο θα διαφεντέψουμε το παρόν μας και πως θα επιδράσουμε στο μέλλον μας;”

Και κατέληξε η ομιλήτρια ” Όπως γνωρίζετε και από το σύνθημα του πρόσφατου Συνεδρίου της Ο.Γ.Ε.: ¨Καμιά μόνη της! Οργανωμένα αντιπαλεύουμε τους εκμεταλλευτές του μόχθου μας¨, δεν είμαστε υπέρμαχοι των ατομικών λύσεων. Το αντίδοτο που εμείς προτείνουμε, ιδιαίτερα όταν τα παιδιά μας αντιλαμβάνονται τον καταιγιστικό ρυθμό με τον οποίο έρχονται οι αρνητικές εξελίξεις στη ζωή τους, είναι ακριβώς το αντίθετο: Να τα απομακρύνουμε δηλαδή από τις βλαβερές επιλογές της ατομικής λύσης που τους προτείνονται από το σύστημα. Τα κάλπικα όνειρα, το προσωρινό βόλεμα, ο ατομικός μικρόκοσμος πρέπει επιτέλους να απομυθοποιηθούν. Να αντικατασταθούν από το όραμα μιας κοινωνίας όπου οι ελπίδες μετουσιώνονται πάντοτε σε συλλογική δράση και ποτέ σε μάταιη προσδοκία κάποιας μεταφυσικής παρέμβασης.

Έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να ακολουθήσουμε αυτό το όνειρο. Και με το παράδειγμά μας να τα πείσουμε ότι,  παρά τις σκληρές μάχες που θα δώσουν, κυρίως όμως χάρη σε αυτές, θα έχουν το προνόμιο να ζήσουν τα μεγάλα γεγονότα της εποχής τους και να συμβάλουν με τη δράση τους στο χτίσιμο του καινούργιου κόσμου που έρχεται….”