viotianet.gr Νέα απο τη Βοιωτία και τη Στερεά Ελλάδα
Πορείες το πρωί στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Πορείες και το απόγευμα. Ανακοινώσεις των κομμάτων, που πάλι ερίζουν χωρίς ουσιαστικό λόγο. Απλώς κάνουν θόρυβο,για να καλύψουν την ανυπαρξία ουσίας. Όλα αυτά όμως γίνονται, γύρω από μια θλιβερή επέτειο. Ένα παιδί χάθηκε, θύμα μιας κοινωνίας που τιμωρεί, με πολλούς και διάφορους τρόπους, την εφηβεία. Την έκρηξη της ζωντάνιας, τη θεωρεί οργή. Την έκφραση της ελεύθερης σκέψης, τη θεωρεί ποινικό αδίκημα. Την διεκδίκηση με πορείες και συνθήματα, τη θεωρεί έκνομη ενέργεια και την καταλύει.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ένας έφηβος σαν όλους τους άλλους, έπεσε νεκρός από τις σφαίρες ενός αστυνομικού. Ένα παιδί έφυγε άδικα, γιατί το σύστημα με τις φοβίες του, δεν μπορεί να κατανοήσει οτι το ειρωνικό χαμόγελο του έφηβου προς την εξουσία, είναι πηγή δημοκρατίας και υγείας. Αυτό το ειρωνικό χαμόγελο που αμφισβητεί όλους μας, θα έπρεπε να είναι αρχή για σκέψεις, ώστε να παραμείνει ως χαμόγελο χαράς. Αυτό το χαμόγελο δεν το σκοτώνουμε
Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου του 2012, λίγος κόσμος είναι στα Προπύλαια. Σίγουρα θα πάνε κι άλλοι, ίσως κάνουν πορεία με συνθήματα για τον Αλέξη. Ίσως γίνουν επεισόδια και καεί για μία ακόμη φορά η Αθήνα. Δεν θα κοιτάξω τις ειδήσεις, δεν θα καταγράψω τις ζημιές. Θα κοιτάξω το πρόσωπο του γιού μου, να δω το χαμόγελό του και να το καταλάβω…
από HELLAS-NEWS.GR
