Δεν επιτεύχθηκε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ της εσωτερικής πολυφωνίας και της ενιαίας πολιτικής πρότασης στο λαό, που θα μπορούσε να εγγυηθεί την ομαλή και χωρίς ανατροπές έξοδο της χώρας από την κρίση εντός του ευρώ.
Ακροατής στην κομματική τρίπλα του αριστερού ρεύματος, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, που επέλεξε ενδεχομένως συνειδητά (και αυτό είναι το ανησυχητικό) να παραπέμψει στο μέλλον ίσως την οριστική ρήξη με την τάση που προκαλεί αρρυθμίες στο όνειρο της νέας κεντροαριστεράς και σύγχυση στους μετριοπαθείς και παραδοσιακούς ψηφοφόρους του χώρου.
Το αριστερό ρεύμα στηρίζει την κατάργηση των μνημονίων, τη διακοπή των χρηματοδοτήσεων και την απευθείας διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, που σε αυτή την περίπτωση αν επιχειρήσουν να συνθλίψουν την Ελλάδα, τότε η επιλογή είναι μονόδρομος και έχει τίτλο «Η μεγάλη έξοδος της χώρας από την Ευρώπη του ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή».
Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και κατ’ επέκταση το άλλο ρεύμα, επιμένει στις μνημονιακές ανατροπές εντός του ευρώ, χωρίς όμως να αποσαφηνίζει και να αναλύει τον τρόπο επίτευξης του στόχου.
Αυτή η στρατηγική περιγράφεται από το αριστερό ρεύμα και τους πολιτικούς αντιπάλους του Αλέξη Τσίπρα, ως τακτική που αφήνει σκιές και δίνει χώρο σε ενδεχόμενες υπαναχωρήσεις, από μια μελλοντική κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δύο διαφορετικές πολιτικές.
Δύο σχέδια διακυβέρνησης σε ένα πολυφωνικό σχήμα που θέλει να κυριαρχήσει και να μονοπωλήσει την ψήφο του Ελληνικού λαού στον κεντροαριστερό χώρο.
Ποιον θα βοηθούσε όμως η ρήξη;
Κανέναν. Ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ του 26,9% καθώς, θα έμπαινε στη διαδικασία ενός νέου πολιτικού κατακερματισμού με απρόβλεπτες αυτή τη φορά συνέπειες αλλά ούτε και τους πολίτες, που καρτερικά αναμένουν την κίνηση της αριστεράς, για την επαναφορά της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Το αριστερό ρεύμα που μέτρησε ουσιαστικά τις δυνάμεις του στον νέο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι το άλλοθι του Αλέξη Τσίπρα στο ενδεχόμενο οι διαπραγματεύσεις του με τους δανειστές να ναυαγήσουν και στην αναγκαστική απόφασή του, για επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή.