Μαρτυρία σοκ… πως αντέδρασαν στο σεισμό

Μισοκοιμισμένος κάθομαι στον καναπέ περιμένοντας τον πρωινό Σαββατιάτικο καφέ μου.

Έχω ετοιμάσει το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, ο αναπτήρας δίπλα για να μη χάσω χρόνο, το καλοριφέρ ήδη έχει ζεστάνει το παγωμένο δωμάτιο στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας που ζω τον τελευταίο καιρό και είμαι έτοιμος να απολαύσω το ρεπό που περίμενα εδώ και 20 μέρες.

Ξαφνικά ακούω φωνές και αμέσως μετά ένα θόρυβο σαν να έπεσε μαγειρικό σκεύος στην κουζίνα.

Σηκώνομαι αλαφιασμένος πετάω κάτω τον αναπτήρα και το τσιγάρο, από τη βιασύνη μου να δω τι έχει συμβεί κατά λάθος πατάω και σπάω το τσιγάρο που είχα φτιάξει, πηγαίνω στην κουζίνα να δω τι έγινε και διαπιστώνω ότι το μπρίκι με τον καφέ είναι στο πάτωμα και η κοπελιά μου να λείπει από το δωμάτιο.

Βλέπω την μπαλκονόπορτα της κουζίνας που βγάζει στην εξωτερική σκάλα ανοιχτή και την κοπελιά μου στο δρόμο να τρέχει με τις πυτζάμες φωνάζοντας σεισμός, σεισμός.

Οι τύψεις και ο φόβος με κυριεύουν και ενστικτωδώς αρχίζω να κατεβαίνω τη σιδερένια σκάλα χωρίς να έχω καταλάβει το παραμικρό, για να της συμπαρασταθώ και να την παρηγορήσω.

Όταν φτάνω στην αυλή της πολυκατοικίας αντιλαμβάνομαι ότι μόνο εγώ και η κοπελιά μου είμαστε στο δρόμο και όλη η γειτονιά μας κοιτάζει με απορία.

Τους ενημερώνουμε ότι έγινε σεισμός, μεγάλος σεισμός.

Οι γείτονες κουνούν απαξιωτικά το κεφάλι και κλείνονται στα σπίτια τους.

Αγκαλιάζω με στοργή την κοπελιά μου και της λέω ότι όλα τελείωσαν παρακινώντας την να ανέβουμε στο διαμέρισμα.

Φυσικά και δεν με άκουσε…

Τι έγινε;

Η ώρα είναι 11.00 έχουν περάσει περίπου 45 λεπτά από τη στιγμή που σημειώθηκε η σεισμική δόνηση και εμείς κάνουμε βόλτες με το αυτοκίνητο φορώντας ακόμη τις πυτζάμες.

Όλοι πάνε για καφεδάκι στο κέντρο της Λαμίας και μεις κάνουμε βόλτες με τα σώβρακα…

Άαα ρε άτιμε εγκέλαδε…