Ελπίδα για ανατροπή…

Από αναγνώστη λάβαμε το ακόλουθο σχόλιο:

Κάπου σε μία παραλία του Κορινθιακού.

Το μάτι μου πέφτει τυχαία πάνω σε ένα γνωστό δημοσιογράφο.

Δείχνει κουρασμένος και μάλλον επηρεασμένος από τις εξελίξεις.

Θα μου πείτε πως το κατάλαβα;

Παρατηρεί σχεδόν ακίνητος τη θάλασσα, μοιάζει να μη σκέφτεται απολύτως τίποτα και οι κινήσεις του είναι τόσο αργές και βαριεστημένες…όπως η εξυπηρέτηση σε δημόσια υπηρεσία ένα πράγμα.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μαζί με τους συντρόφους του σιναφιού του, μας ενημερώνουν γι αυτά που μας περιμένουν ή γι αυτά που ήδη μας έχουν βρει, για τη δυστυχία που έχει σπείρει το μνημόνιο, τη φτώχεια και την ανέχεια και νιώθω να μου δίνεται μία χρυσή ευκαιρία να τον ρωτήσω γιατί δεν συμμετέχουν και οι ίδιοι στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της αδικίας, που αν μη τη άλλο δείχνει να έχει χτυπήσει και τη δική του πόρτα.

Πήρα θάρρος από την οργή και το θυμό που με έχει κυριεύσει τα τελευταία τρία χρόνια και με αυστηρό ύφος επαναστάτη που είναι έτοιμος να συγκρουστεί με το κατεστημένο, τον πλησίασα.

´Καλημέρα του λέω…

Το πρόσωπό του άλλαξε αμέσως, έγινε σκυθρωπό και φάνηκε έτοιμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του αφού αντιλήφθηκε τον επιθετικό χαρακτήρα της παρουσίας μου.

“Δεν ντρέπεστε εσείς οι δημοσιογράφοι να παίζεται το παιχνίδι τους; Σε βάρος του Ελληνικού λαού; Δεν έχετε πέτσα πάνω σας;

Γύρισε με κοίταξε και έστρεψε το βλέμμα του ξανά προς τη θάλασσα χωρίς να πει το παραμικρό.

Η διπλανή παρέα άκουσε τις φωνές μου και με τα χαρακτηριστικά της αγέλης με τα οποία λειτουργούμε ορισμένες φορές ως λαός, μπήκε στον καυγά, όπως τελικά εξελίχθηκε, και έκανε πιο ασύμφορη την κατάσταση για το δημοσιογράφο.

Ψύχραιμα και με το ίδιο άκαμπτο ύφος άκουσε όλα τα μπινελίκια που του σούραμε ώσπου η οργή ξεθύμανε και οι λουόμενοι γύρισαν στις απολαύσεις της καλοκαιρινής ραστώνης.

Κάποια στιγμή μετά από ώρα αισθάνθηκα ένα άγγιγμα στον ώμο μου.

Ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος.

Κοίταξα γύρω μου και διαπίστωσα οτι η παραλία είχε αδειάσει.

Φοβήθηκα…

Εκείνος με καθησύχασε και μου είπε

” Όταν κάποτε οι έλληνες, όλοι μας, θα αντιληφθούμε οτι αυτό που αξίζει πραγματικά είναι να συμφωνήσουμε σε  αυτά που διαφωνούμε τότε και μόνον τότε θα υπάρξει ελπίδα για ανατροπή”.

Έσκυψα το κεφάλι…

Μόλις κατάλαβα οτι τον είχα “τσουβαλιάσει”…